قیامه‌ت هه‌ڵناستێت تا پیاو خۆزگه به مردوو نه‌خوازێت
(أبو هریره) (خوای لێ ڕازی بێت) ده‌ڵێ: پێغه‌مبه‌ری خوا (صلی الله عليه وسلم) فه‌رموویه‌تی: (سوێند به‌و كه‌سه‌ی گیانی منی به‌ده‌سته، دونیا ته‌واو نابێت تاوه‌كو وای لێدێت پیاو به‌لای گۆڕدا ده‌ڕوات و ته‌پاوتلی له‌سه‌ر ده‌كات و ده‌ڵێت: (ئای خۆزگه له‌جێی ئه‌م خاوه‌ن گۆڕه ده‌بووم، خۆ وه‌نه‌بێ له‌به‌ر قه‌رزاری وا بكات، به‌ڵكو له‌به‌ر به‌ڵایه).
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ (رضي الله عنه) قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله عليه وسلم): (وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ، لَا تَذْهَبُ الدُّنْيَا حَتَّى يَمُرَّ الرَّجُلُ عَلَى الْقَبْرِ فَيَتَمَرَّغُ عَلَيْهِ، وَيَقُولُ: يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَكَانَ صَاحِبِ هَذَا الْقَبْرِ، وَلَيْسَ بِهِ الدِّينُ، إِلَّا الْبَلَاءُ). [بخاري / الفتن/ ٦٦٩٨٤]
ليست هناك تعليقات:
إرسال تعليق